Ara sokağa doğru koştu. Henüz genç olmasına rağmen çok fazla spor yapmadığı için çabuk tıkanıyordu. Sırtını duvara yaslayıp kısa bir süre soluklandı, ta ki caddenin karşısında onu görene kadar. Kendini saklamaya çalışmıyordu. Kovaladığını yakalayabileceğinden emindi anlaşılan. Gölge halindeki adam yavaş yavaş sokak lambasının ışığına doğru yürüdü. Işığın tam ortasına geldiğinde yüzü tüm ayrıntılarıyla gözüktü. Yaşlı biriydi, saçı ve sakalı beyaza yakın bir gri renkteydi. Yaşlı olmasına rağmen birçok insandan daha uzun boylu ve yapılı bir vücuda sahipti. Dante onun gözlerine geldiğinde gözlerinin yerinde sadece mavi kıvılcımlar gördü. Bu onda yine aynı eziklik ve güçsüzlük hissini yarattı. Buna zar zor direnerek gözlerini onun gözlerinden ayırdı. Adama arkasını dönüp karanlık sokağa doğru koşturdu. Sokağın içinde koşarken gözleri bir anda karardı, hiçbir şey göremez oldu. Kısa bir süre sonra karanlığın içinde adamın gözleri belirdi. Ardından bir el onu omzundan tutup duvara çarptı. Duvara çarpmasıyla birlikte her şeyi yeniden görmeye başladı.
Yaşlı adam bir eliyle omzundan onu tutarak onu duvara sabitlemişti. Kafasını hafifçe yana yatırmış doğrudan ona bakıyordu. Kısa bir süre öyle durduktan sonra adam onu bıraktı ve Dante'nin yorgun vücudu desteğini kaybedince yere yığıldı. Adam şimdi iki metreye yakın boyuyla önünde dikiliyor, içinde şimşeklerin çaktığı gözüyle ona bakıyordu. Dante'nin içindeki bir ses ona durmadan kaçmasını söylese de vücudu bunu dikkate almıyordu. Onun emirlerini dinlemiyordu. Yaşlı adam konuşmaya başladığında sanki bütün varlıklar da onunla birlikte konuşuyor gibiydi. Dante bile adamdan yayılan kudreti hissedebiliyordu. ''Benden kaçmaya çalışman beyhude bir uğraş olur evlat. Kimse benden kaçamaz. Hele hele de bir rüyadayken.'' Rüya mı? Bu bir rüya mıydı? ''Sana burada saatlerce sürecek bir konuşma yapabilirim. Ancak maalesef bu kadar vaktimiz yok. Sadece bir rüyaya girmiş olsam bile bu dünya üzerinde gücüm az. Bu yüzden kısa keseceğim.'' Adam arkasını döndü ve Dante sadece bir anlığına gözlerini kapadı. Açtığında artık ara sokakta değillerdi ve ayrıca yerde oturmuş da değildi. Yüksek bir noktadan bir vadiye bakıyorlardı. O da adamın yanında dikilmişti.
''Bunu nasıl yaptın. Bizi bir anda oradan buraya nasıl getirdin?'' Yaşlı adam bir an için ona dönüp gülümsedi. ''Eskiden çok daha fazla şey yapabiliyordum. Ama artık çok uzun zaman geçti ve çok fazla olay yaşandı. Eski güçlerimin birçoğu elimden alındı. Ancak sen bana yardımcı olunca eski güçlerimin tamamını elde edeceğim.'' Dante vadiye bakmayı kesip yanında küçücük kaldığı yaşlı adama döndü. ''Sana yardımcı olacağımı da nereden çıkardın? Her ne kadar beni iliklerime kadar korkutsan da bu, senin dediğine göre sadece bir rüya. Rüyadan uyanınca senden kurtulacağım. Neden dediklerini yapayım ki?'' Adam başını çevirip ona baktığında sinirli gibi değildi. Gülümsüyordu. ''Evlat, sana bir seçenek sunduğumu hatırlamıyorum. Sen bunun için yaratıldın. Bu iş için tüm insanlık içinde biçilmiş kaftansın.'' Elini sallamasıyla birlikte kendini birden odasında buldu. Yatakta yatan kendisini görebiliyordu. Adam etrafta olmasa da sesini duyabiliyordu. ''Evlat. Kısa bir süre sonra uyanacaksın ve bu rüyayı hayatın boyunca tüm ayrıntılarıyla birlikte hatırlayacaksın. Sana hediyelerim oldu. Birçoğunu vücuduna ve ruhuna sakladım. Onları keşfetmenin vakti geldi. Bir tanesi uyandığında çalışma masasında olacak. Sonuncu hediyem ise gözündeki sisi sonsuza dek kaldırdım. Bir daha kimse gözüne geçmişteki gibi sis indiremeyecek. Bu arada bunun birkaç kötü etkisi olacak. Benim kanımdan gelenler artık seni fark eder olacaklar. Bu yüzden evden çıkmaz, ailenin yanında kalırsan senin içini iyi olur. Merak etme birkaç hafta içinde seni almaya birileri gelecek. Onlara koşulsuz güven ve seni götürecekleri yere git. Onlar aileni ikna edecektir. Gitmen gereken yere vardığında seninle tekrar görüşeceğiz.'' Ses artık duyulmaz olduğunda Dante gerçekten şok içindeydi. Nitekim tıpkı sesin söylediği gibi kısa bir süre sonra aniden ter içinde uyandı. Derin bir nefes aldı. ''Şükürler olsun ki sadece bir rüyaydı. Sadece bir rüya...''
Uyandıktan hemen sonra saatin sabah 6.00 olduğunu görünce acele etmeden kalktı. Önce uzun bir duş aldı ardından odasına geri döndü. Halen ıslak olan saçlarından su damlıyordu. Hızlıca giyindi ve akşam çalışırken masanın üstünde bıraktığı kitaplarını almak üzere masaya doğru yürüdü. Kitaplarını kaldırıp çantasını gördüğünde masanın kenarında bir şey gözüne çarptı. Hafif bir ışık yayıyordu. Eline alıp baktı, böyle bir şeyin onda olduğunu hatırlamıyordu. Bir anda rüya aklına geldi. Bir tanesi uyandığında çalışma masasında olacak... Dikkatlice incelediğinde sıradan bir yüzük olduğunu gördü. Herhangi bir sokak işportacısında bundan onlarca bulabilirdin. Eline nasıl oturduğunu görmek için deneme amaçlı parmağına geçirdi ve eline kısa bir süre baktı. Parmağına tam oturmuştu. Yine de böyle bir yüzükle okula gidemezdi. Yüzüğü çıkarmaya çalıştığında çıkmadığını gördü. İlk önce sıkıştığını sanıp daha da sert asıldı. Ancak bir santimetre bile oynatamayınca panikledi. Sakinleştiğinde yatağına oturup başını elleri arasına aldı. Dün gece gördüğü rüyayla mı alakalıydı bunlar? Bunların hepsi gerçek miydi? Normalde başka birisi olsa panik ederdi ancak o her zaman doğaüstü varlıklara inanan biri olmuştu. Bu yüzden de girdiği birçok ortamda dışlanmış, yalnız bırakılmıştı. Ne demişti yaşlı adam: Bu iş için tüm insanlık içinde biçilmiş kaftansın... Biçilmiş kaftan mı? Yaşlı adam onu tanımıyordu anlaşılan. O eziğin biriydi. Okuldaki en süt çocuğu bile onu aşağılayabileceği bir şey bulabilirdi. Rahatlaması gerekiyordu. Böyle zamanlarda pencereden dışarı bakardı. Sokaktan geçen insanları görmek onu genelde rahatlatırdı. Onların koşuşturmacası, hayat mücadelesi ona gerçek dünyada olduğunu hatırlatırdı. Küçükken annesi öğretmişti ona bunu. Gördüğünü sandığı yaratıklardan korktuğunda annesi onu pencerenin kenarına götürmüş, etraftan geçenleri göstermişti. Demişti ki: ''Bak oğlum. Burdakiler gerçek insanlar etrafta hiç yaratık görebiliyor musun? Ben göremiyorum. Bu da demek oluyor ki gerçek dünyadasın oğlum. Gerçek dünyada yaratıklara yer yoktur. Anlıyor musun?''
(To be continued... Çok iyi olmadı biliyorum ama bu saatte elimden gelen bu kadar.)
