Özel Güç Alımı.

Sabahın erken bir saatinde yeni açılmış olan bir fırının camından içeriye bakıyordu.Bir süredir hiçbir şey yememişti ve şimdi orada duran sıcacık ekmeklere aç ve istekli gözlerler bakıyordu.Kapıyı açarak yavaşça içeriye süzüldü.Fırının sahibi olan adam sinirli bir şekilde çalışanlara bağırıyor ne yapmaları gerektiği söylerken araya bir kaç hakaret sıkıştırıyordu.Kız adama yaklaştı.Yeni keşfettiği bir şey deneyecekti.Belkide kendisi uyduruyor ama denemeye bir engel görmüyordu.

''Şey,bayım acaba bana bir ekmek verebilir misiniz?''

Söylediği sözcükleri özenle seçmişti.Cevap vermesini beklerken adama odaklandı.Merhamet ve cömertlik duygularının onu sardığını hayal ederken adamın uzaklaştığını fark etti.Fırındaki ekmeklerden birine uzandı ve bir kese kağıdına sararak kıza verdi.Yüzünde az önceki sinirli ifadeden eser yoktu.

''Teşekkürler.'' diye mırıldanarak fırından çıktı.Kendini kandırıyorsa da şimdi yaşadığı gerçek mükemmeldi.

Esen rüzgar Dante'nin üşümesine neden olmuştu, bu yüzden montuna daha da sarındı. Kulağına çalan o eşsiz melodiyi gözlerini kapatarak dinlemeyi çok isterdi aslında. Ama şuan ne vakti ne de şuanki hali buna el veriyordu. Gerçekten de berbat haldeydi, üstü başı kan içinde kalmıştı. Sanki üzerinden bir tır geçmiş gibi görünüyordu; ama o buna aldırış etmiyordu. Canı yansa da umursamamak çocukluğundan gelen bir özelliği olsa gerekti. Şuansa çocukluktan çıkmış ve yaklaşık bir ömrün -o bir ömrü her zaman altmış yıl olarak düşünür- çeyreğine doğru yaklaşmaktaydı. Geriye kalan üç çeyrekte de aynı zayıf ve sönük kişi olmak canını yakıyordu aslında. Şuana kadar tek becerebildiği şey hiçbir şeydi. Derslerden zerre kadar anlamıyordu, popülaritesi olmadığı için onu herhangi bir okul faaliyetine de teşvik eden yoktu. Birkaç kız arkadaş deneyimi ve başarısız bir hayattan ibaretti sadece. Kızlarca beğenilmesi okulun yetenekli ve o korumayı andıran kaslı erkekleri çıldırtıyordu. Bu yüzden genellikle tek takılmayı tercih ediyordu Dante ya da buna mecbur mu demeliydim, bilemiyorum. Gerçi onun okulunun kızlarında da gözü yoktu, duygularını bile doğru dürüst kullanamadığı için kızların gözünde bir sürüngen yerine gizemli erkek görünümü ona kızların tam bir aptal olduğunu fısıldıyordu kulağına.

Bugünse kanlı bir sonbahar günüydü onun için, halasından da işiteceği azarı eklersek gerçekten de bundan daha kötü bir gün olamazdı onun için. Gerçi o kadın her zaman kızıyordu ona, bu yüzden de pek etkileneceğini sanmıyordu hani. Ona hiçbir şey olduğunu haykıran bir tablo gibiydi kadın. Öylece dursa onu çamura bulanmış, pinekleyen bir domuza, bir iş yapmaya koyulsa bir beceriksize, ona adıyla hitap etse saygısıza, ders çalışsa ineğe, çalışmasa boş bir tenekeye benzetiyor ve her halükarda bir yığın söz sarfediyordu. Dante yine de seviyordu halasını, en azından o diğerleri -anne ve babası- gibi onu terk etmemişlerdi. Halasının dediğine göre babası annesi yüzünden delirince annesi babasını ondan olan çocuğunu da ona bırakarak kaçıp gitmişti. Babası daha da delirerek uzaklara çok ama çok uzaklara defolmuştu belli ki. Halası bu iki kaçıktan çok bir şey çıkmayacağını söyleyip yeniden Dante'ye laf vurdurarak bitiriyordu cümlelerini. Başka da bir şey bildiği de yoktu zaten, yoksa durur muydu o hep çalışan ağzı.

Altı kişi birden saldırmıştı Dante'ye, sırf Dante o altı kişinin liderine birkaç anlamsız söz söyledi diye. Sorsanız o altı kişinin altısı da kafalarını kaşıyarak "Ben hiçbir şey anlamadım ama..."yla başlayan kendilerince ve gereksiz cümleler kuracaklardı.

İlk laf atan ve gözdağı veren liderleriydi. Liderleri ve okul kaptan George Dante'nin aniden önüne çıkarak "Bizim okulun böceği evine gidiyor demek." dedi ve sırıttı. Arkasından altı kişi de senkronize bir biçimde sırıttılar teker teker. Dante sustu, sadece sustu. Sonra aniden bir ses işitti derinden gelen, "Korkusuzca gözlerine bak onun Dante!" diyordu ses. Dante hırsla içinden gelen sesi dinledi.

George'un gözlerine baktığında aniden başka bir dünyada buldu kendini. George'un küçüklüğünü gördüğünü anladı aniden, bir garajdaydılar. Küçük George saklanmış korkuyla izliyordu gözlerinin önünde sürmekte vahşeti. Kirli sakallı bir adam tıpkı George'un az önceki hali gibi sırıttı karşısındaki kendinden en az on yaş küçük kıza. Kızın korkak ve alabildiğine şaşkın bakışı açık kalan ağzıyla birlikte büsbütün tamamlıyordu kendini az sonra olacaklara. Nitekim anlamıştı George olanları, az sonra o arsız adam girecekti kız kardeşinin saf kanına. Dante bir yandan olanları izleyip diğer yandan George'un duygularını hissedebildiğine şaşırdı. Küçük George ortaya atılarak adeta bir canavara sunar gibi sundu kendini.

"Katie'yi bırak seni lanet olası!"

İncecik sesi korkusunu belli etse de cesaretle atan yüreği aynı coşkuyla hazırlanıyordu az sonra yiyeceği onca köteğe. Adam sessizce cebinden çıkardığı bıçağı elinde yaklaşıyordu George'a. Dante durdurmak istedi adamı; ama aniden bir kalkan çarptı tüm vücuduna. Belli ki girmesine izin yoktu geçmişine, karışmasına izin verilmiyordu bir şeyler tarafından. Dudakları titredi George'un, tam saplayacakken zevkle bıçağını adam ablası aniden önüne kalkan oldu. Bir haykırış çalındı herkesin kulağına, adam canavar görüntüsünü bozmadan öfledi.

"Bugünkü keyfimin içine ettiniz sizi köpekler!"

Sözleriyle birlikte garajı terk etti. George, kucağında ablası ve ablasına damlayan gözyaşlarıyla birlikte terk edildi. Küçük çocuğun en berbat günüydü gerçekten, Dante karşısındakinin yaşanmış bir şey olduğunu anlayarak yutkundu.

"Gözümün içine bakmayı kes seni böcek!"

Aniden uyandığı rüyadan uyanır gibi oldu Dante. Karşısında büyümüş George'a o kadar acıyordu ki şimdi, yaşadığı o anı bile George'un insanlığının kayboluşuna şahitti bir yerde. Dante şuanda George'a hiçbir şey yapamayacağını anladı, o kendisine ne söylese de. Bir yandan da gördüklerinin kendi hayal ürünü mü yoksa gerçek mi olduğunu ayırmakta güçlük çekiyordu. Küçük bir deneme yapmak o kadar da zor sayılmazdı aslında. George'un gözlerine tekrardan; ama bu defa olabildiğince anlayışla bakarak adeta fısıldarcasına konuşmaya başladı.

"Ablan için gerçekten üzüldüm George. Senin için kötü bir anı olmalı."

Dante tam dönerken George'un dili tutulmuştu adeta. George bunu kimsenin anlatmadığına emindi, peki nereden biliyordu bu Dante paçavrası? O anlayışlı bakışları da alaya yorumladı George, ani bir refleksle kolunu tuttu Dante'nin. Tam burnun sol yanına geçirdiği yumrukla beraber altı adamı sanki bir mesaj almışçasına çullandılar Dante'ye.

Aradan saatler geçmesine ve yediği onca dayağa rağmen yine de mutsuz, güçsüz hissetmiyordu kendini Dante. Aksine bir buluş yapmış bilim adamı gibiydi şimdi. Sanki bir yerlerde ona bir şey bunları göstermişti, aslında yaşadığı on dört yıl boyunca birkaç defa daha ufak da olsa hissetmişti bu ışığı Dante; ama hiçbiri bu kadar net ve bu kadar gerçekçi olmamıştı.

Esen rüzgarın kuvveti artmış, soğuk uzayıp giden kaldırımları esir almaya başlamıştı. Gökyüzüne bir fırça değmişçesine kararıyordu sanki, sokaklardaki lambalar teker teker açılıyordu. İnsanlar işlerinden, okullarından evlere dönmenin verdiği bir parça mutluluk ve oldukça yorgun bir biçimde yürüyorlardı. Kalabalıklaşan insanların arasında kaybolan Dante, eski; ama oldukça sağlam görünen evlerin bulunduğu bir sokağa doğru yürümek için döndü sağ tarafına. Artık hayat onun için bir parça çekilebilirdi belki derken kızgın bir çağırış çınladı.

"Bu saate kadar nerdeydin beyefendi?!"

Sıcak bir yaz sabahı araba galerisi yeni açılırken bir ağacın üstünden mekanı gözetliyordu.Sıkıcı geçen günlerde en büyük eğlencesi olmuştu.Küçüklüğünden beri arabalara karşı bir tutkusu olmuştu.Babasının sayesinde kazandığı bu tutku şimdi o arabalardan birine sahip olma isteğiyle içini kavuruyordu.Üstü açık kırmızı bir aracı değerlendirirken simsiyah muhteşem bir kuğu gibi görünen arabada takıldı.Hayallerini süsleyen araç bir kaç metre ilerisinde duruyordu.Büyük bir hayranlıkla aracı izliyordu.Tek düşünebildiği şey o aracı istediğiydi.Hızlı bir hamleyle ağaçtan atladı.Ne yapacağı bilmiyordu ama o aracı almalıydı.Koşarcasına mağazaya doğru ilerledi.Satıcı arabaları yanındaki adama övmeyi bitirince yanına yaklaştı.Ne yaptığını bilmeden içinden geldiği şekilde hareket ediyordu.Adamın gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı.

''Yandaki siyah arabayı bana vermeni istiyorum''

Sıkı bir zarar beklerken adam büyülenmiş gibi bir edayla başını sallayıp cebinde anahtarı çıkardı.

''O arabayı sana vereceğim''

Kız şaşkınlıkla adama baktı.Bakışları bunun bir şaka olup olmadığını ölçmek ister gibiydi.Sonunda anahtarı aldı ve donmuş gibi görünen adamı bakmayı keserek araca yönelirken içi şaşkınlıkla kaplıydı.