L'amour Oubliés

Konu: L'amour Oubliés Çarş. Kas. 23, 2011 8:11 pm

La France, Paris.

L 'A' M O U R Q U B L İ É S
Anlamsızca geçirdiği on beş yılın belirtileri hala üstündeydi genç melezin; kibir tarafından esir alınan bedeninin sarf etmekte olduğu kurtulma çabasıyla birlikte oluşan ümidin tek belirtileriydi kalbinin derinliklerinde oluşan aşk denen o duygu, adeta arzuyla yanmakta olan mavimsi gözleriyle de ahenk içinde olmasıydı, yıpranmış dudaklarının son bir ümit ışığıyla kıvrılmasının nedeni. Lakin kibirdi onu zincirleyen; bir yıldır kalbinin derinliklerinde mühürlenmiş olan aşkın yaşadığı bu esaretin üzerine vurgulayacağı sözler bile etmezdi bu durumu açıklamaya. "Seni beklemiyordum." Sarf ettiği sözlerden bir anlam çıkaramamış olan kıza döndü sakinlikle; Kesinlikle çehresinin kusursuzluğu idi en çok dikkat çeken, belirli bir amaca hizmet ediyor olan mutluluktu gözlerindeki ışıltının çekicilikle birleşerek bakışların üzerinden alınamamasına neden olan bir numaralı sebep; Mutluluğun temsilcisi olmasından kaynaklanıyordu, rujla karışmış olan tebessümü.

Yağmurun baştan çıkarıcı eşliğinde gözlerini yumdu tanrının oğlu. Kibrinin etkisinde olan baştan çıkarıcı gülümsemesi karşılamaktaydı kızı, zihninde yaşandığı acıdan arındırma gücünün kendisine sadece o an için bahsedilmiş olmasıydı bunu yapabilecek durumda olmasının nedeni. Tüm duygulardan uzaklaşmış olan gencin aklında olan tek şeydi Lavira denen kız. İlişkilerinin sadece bir arkadaşlık üzerine kurulması olması uzun zamandır içindeki saf aşkla saklanmış kederinde ön plana çıkmasını sağlıyordu. Melezin kusursuz yüzündeki çatılmış olan kaşlarının vermekte olduğu üzüntüyle harekete geçmişti, soğuktan hırpalanmasına rağmen, yeterince kontrolüne hakim olabildiği parmakları. Kahvemsi saçlarda dolanıyordu amaçsızca; boşluğun ortasında ne yaptığını bilmiyor hissi veren zihninin ona oynamakta olduğu bir oyun muydu yoksa? Aşk adlı yakıcı duygudan kurtulmaya çabalayan gencin içinde bulunmakta olduğu oyundan çıkarabilen tek şey, Xavier'ın kıza bir amaç uğrana tekrar seslenmesi olmuştu. "Bunun doğru olacağından emin misin?" Kıvrılan parmakları çekilmişti kızın saçlarından ani bir şekilde, ilişkilerini tehdit altına alan sesiydi Lavira'nın kaşlarının çatılmasını sağlayan.

Saydam tanelerin, kontrol altına alınamaz rüzgar eşliğinde karanlığın ardından düşüşünde oluşan muazzam manzaranın tek tanığıydı, içlerinde bulunduğu nemli sokak. Gecenin ılık esintisi eşliğinde duyulan, Xavier'ın iflah olmaz bir şekilde aldığı nefeslerin nedeniydi, karşısındaki büyüleyici varlık. Paris'in derinliklerinde, nerede olduğu bilinmeyen bir cennetteydi adeta; Üstüne düşmekte olan damlaların eşliğinde gözlerini yumarak gerçekten hissetti melez, doğanın üzerinde yaratabileceği o hissiyatı. Pürüzlü mermer duvara yaslanan bedeninin titremesine yol açan, bu hissiyat söz konusu olduğunda söylenebilecek şeylerin en başındaydı belki de huzur; kısık, aralıksızca aldığı solukların eşliğinde kalbine bir mızrak olarak saplanan acının sonlanmasını sağlayan tek soyut şey olmasıydı onu bu kadar önemli kılan. Aşk denen duygudan da arınması için vazgeçmek olanağını kullanarak mı kaybedecekti yeterince gerçek olan lakin ruh dendiği soyut kavramı. Arkadaşlıktı bu ikilemi yaratan, ve bitirecek olan. Hissettiği duyguları örtebilecek bir perdeydi adeta. Cevap beklercesine, Gözlerini kırpmaksızın baktığı kız, işte bunu bitirecek veya başlatacak güce sahip olan tek kişiydi belki de. Çehresindeki tebessümün sonlanması idi kızın meleze cevap vermesi.

Konu: Geri: L'amour Oubliés C.tesi Kas. 26, 2011 1:02 pm

"Bunun doğru olacağından emin misin?"

İçine işleyen ses dikkatini iyice dağıtmıştı. Şu durumda dikkatini bu kadar toplaması bile bir mucizeydi ona göre, Xavier'a bu denli yakın olmanın verdiği zararlardan biriydi. Bir diğer dikkat dağıtıcı şey kulağını tırmalayan, yağmurun sesiyle bir müzikalden alınmış izlenimini veren ayak sesiydi. Merakla uzayan sessizliğe eşlik eden yağmur, hızını yavaşlatırken az ileride atışan bir çiftin sesleri yankılandı sokakta. Büyücü, yüzünü yerden kaldırıp gözlerine bakamıyordu melezin, ya tereddüt görürse gözlerinde; en başından beri arkadaş rolüne bürünmüş bir yalancıyla karşılaşmanın verdiği başka bir duygu ya da. Arkadaşlığının arkasına saklayabilirdi ancak aşkını, bu bahaneyle yakın olabilirdi hem. Yakınlık mı? Az önce saçlarına karışan yumuşak dokunuşlar bir ateşe dokunmuşçasına kaçmıştı ondan. Bunu düşünmesi fiziksel bir acı hissettirmişti ona. Kalbinden bütün vücuduna yayılan bu acı karşısında kasıldı kaskatı olmuştu yüzü. Gergin alnına yapışan bir tutam saç telini hissiz bir şekilde geriye doğru attı. Bu hareketinde bir ima var mıydı? Kim bilir, o bile durumunun ne olduğunu bilmezken...

Bütün hayatı boyunca beklediği andı şu an yaşadığı, yaşadığını düşündüğü. Bu anı sessizliğiyle mi bozuyordu, yoksa konuşarak mı bozacaktı, bilmiyordu ama üzerindeki beklenti dolu gözleri hissedebiliyordu; ne olursa olsun, konuşmasını isteyen bakışları. Cesaretini topladığında kaldırdı kafasını, meraklı gözlerine karşılık verecekti ama gene başı dönmüştü, gene diyeceğini unutmuştu. "Belki evet, belki ha-" Kelimeler ıslanmış dudaklarından süzülürken şaşkınlık bütün benliğini sardı, kendi söylediğine şaşırmıştı. Kulağına dahi yabancı gelen bu ses sadece ona ait olabilirdi. Ne demeye çalışıyordu acaba? Kısık sesle söylemişti, rüzgarın, kelimeler Xavier'a ulaşmadan aralarından alıp götürmediği ne malumdu? Gene de Lavira olayı toparlamak için birkaç girişimde bulunsa da sonuç nafileydi. Düşüncesizce söylediği sözler yanaklarında kızarıklıklara dönüşürken gözlerini tekrar kaçırdı. Yanlış anlaşılacağı geldi aklına, aldığı nefes göğüs kafesine sığmaz olmuştu. "Demek istediğim..." Söyleyemeyecekti, onu ne kadar sevdiğini, onunlayken hiçbir şeyin yanlış olmayacağını. Kelimeler ağzına doluşurken iyice kenetledi dudaklarını, az önce yaptığı gafleti tekrar yapmamak için. İçinden ettiği lanetler durumu kurtarmak için yetmiyor, salaklığını örtbas etmiyordu. Her şeyi içinden söyleyebiliyordu zaten, onun karşısında iken.

Umutsuzca uzattı elini Lavira, sıcak ellere dokunmak istercesine. Cevabı böyle vermeliydi. Doğru olan buydu çünkü. Koluna dokundu önce, el yordamıyla buluyormuş izlenimi veriyordu bu yaptığı. Ceketin ıslak yüzeyinde kaydı eli, tenine temas edene kadar. Rüzgarlı havaya rağmen sıcak kalmış elleri yorgun bir edayla tuttu. İnce, kırılgan parmaklarını melezin eline kenetlerken yüzünün yandığını hissetti, vücudundaki bütün kan çekildiğini düşündü. Daha önce hiç utanmadığı kadar utanmıştı. Daha önce hiç hissetmediği kadar güçlüydü şimdi duyguları. Bambaşka bir Lavira. Bu kadar değiştirdiği için kızabilirdi sevdiği çocuğa, lakin bu değişim onun hoşuna gidiyordu. Kalbine dokunan kutsal bir el gibiydi, katılaşmış yüreğini yumuşatan, duygusuz benliğini tuzla buz eden. Evet, farklı birisi olmuştu, bundan sonra olmayı kabul edebileceği biriydi artık. Bu, kendisine yabancı, tanıması gereken kişilik ona ters düşecek biçimde utangaçtı da. Gözlerine bakamayacak, cevap veremeyecek kadar hem de.