Af.

Konu: Af. Paz Ekim 23, 2011 5:26 pm

Uzaklara baktı Tanrı Apollon, sahip olduğu güneş yerini karanlığa, aya ve yıldızlara bırakırken. Uzun süredir durgun olduğu herkesçe biliniyordu, ancak şu ana dek kimseye açılmayı istememişti. Bunun sebebi şüphesiz kız kardeşiydi. Ondan kopmamaya çalıştığı her saniye sanki daha da uzaklaşıyordu Artemis. Bunun sebebini düşündükçe ortaya bir hiç çıkıyordu. Onu bugün buraya, güneş batışından hemen sonra konuşmak için çağırmıştı. Mermerin en güzel işlenmiş taşlarıyla bezenmiş olan balkonun kenarında bekliyordu. Gözleri sık sık kapanıyordu. Odaklanmak istediği tek şey kardeşinin geldiğini belli eden ayak sesleriydi. Uzun bir süre boyunca bunu yapmıştı.

Artık umudunu kesmeye başlıyordu ki, arkasını döndüğünde Artemis ile karşılaştığında çok şaşırdı. Onun yüz tepkisi Artemis'in yüzünde ufak bir gülümsemeye sebep olmuştu. Apollon hızlıca tavrını değiştirdi, sıcak bir gülüşle kız kardeşinin yanına gidip ona sarıldı. Bakirelik yemini eden Artemis'e kardeşi de olsa birinin sarılması tuhaf görünmüş olmalıydı ki rahatsızca çekildi. "Gelmişsin." dedi Apollon. Bir yandan da Artemis'in ellerini tutmuştu. Emindi ki Artemis bu ani ilginin sebebini merak etmişti. Gerçek şuydu ki, Apollon son zamanlarda ona yanlış davrandığını düşünmüş ve eğer kalbi kırılmış ise onu düzeltmek istemişti. Bir Tanrı, diye düşündü Apollon. Ancak karşındakinin kim olduğunu unutma.

"Aslına bakarsan," dedi Apollon son derece heyecanlı bir sesle, "Mesajıma cevap vermediğin için gelmeyeceğini düşünmüştüm." Sırıtarak ikizinin gözlerine baktı, "Avcın bana o kadar kötü bakıyordu ki, güzelim, beni öldürmek isteyeceğinden emindim."

Konu: Geri: Af. Salı Ekim 25, 2011 7:22 pm

Güneş yavaş yavaş ufukta gözden kaybolurken yüksek basamakları tırmanıyordu Artemis. Bulutların üstündeki bir şehrin günbatımı olması olabildiğince garipti ancak bahsedilen yer Olimpos'tu, muhteşem ve kudretli Olimpos. Burada imkansız sayılabilecek hiçbir şey görülmezdi. Toplantılar dışında uğradığı bir yerde değildi ayrıca, genellikle orada burada, avcılarıyla beraber dolaşmayı severdi, başka hiç kimseye de ihtiyaç duymazdı zaten. Ancak tanrıça bunları düşünmüyordu, Apollon'un neden onu buraya çağırdığı konusunda kafa yormaya çalışıyordu. Öylesine bir konu olamayacağına emindi, bir tanrının ne zaman öylesine bir konuda konuştuğu görülmüştü ki zaten? Apollon'un yanına gitmek istediği bir şey değildi aslında, erkeklere karşı bir düşmanlık ilan etmişti ve söz konusu ikizi olduğunda bile fazla özel davranmıyordu. Aslında onun sevmediği kişiler tanrılar değil, kalan erkeklerdi; insanlar ve ruhlar. Çok rahat bir şekilde bir tanrıyla tartışmaya girebilirdi, eğer karşısındaki erkek kendini bir şey sanmasını kenara bırakacak olursa. Yinede ikiziyle beraber büyümediği için -buna büyümek denebilir miydi bilmiyordu, bir tanrı ve tanrıça büyüyebilir miydi? Küçük birer velet olup eğlendikleri zamanlar var mıydı yoksa son üç bin yıldır hep böyle miydi? Cevapbını bildiği tek bir şey vardı; hiçbir fikri yoktu.- çok farklı görmüyordu onu diğerlerinden. Uzun zamandır görüşmemiş olması merakını biraz daha arttırıyordu tabi.

Son basamağı hızlı bir şekilde geçip balkona doğru ilerlerken hesap sorması gereken bir konu olduğunu hatırladı. Her ne kadar Apollon kendisine ulaşmaya çalışsa da mesajı avcılarından birine bırakmıştı ve bundan hiçte hoşlanmamıştı. Evet, kesinlikle şikayet edilmesi gereken bir konuydu bu. Hızla köşeyi dönerken arkası dönük kardeşine rastladı sonunda. Kendisini fark etmesi fazla uzun sürmemişti, kısa sürede yanına gelip ona sarılması da. Ne yapacağını bilemez bir şekilde ellerini sırtına dayayıp sarılmaya çalıştı. Garipti işte, anlayabilmeliydi; garip. "Gelmişsin." Yarı sevinme yarı da şaşkınlık okuyabiliyordu yüzünde rahatlıkla. Gelmeyeceğini düşünmüştü elbette, son bir saat öncesine kadar Artemis'te öyle sanıyordu. Apollon'un sıcak ellerini itmemeye çalışarak gülümsemeye çalıştı. Bunu yapmayalı çok uzun zaman olmuş olmalıydı, çenesinin ağrıdığını hissetmişti hemen. Tamda aklından geçirdiği şeyi söylediğinde gözlerini kıstı Artemis. "Aslına bakarsan, mesajıma cevap vermediğin için gelmeyeceğini düşünmüştüm. Avcın bana o kadar kötü bakıyordu ki, güzelim, beni öldürmek isteyeceğinden emindim."

İstemeden gözlerini devirdi. Apollon asla akıllanmayacaktı, ne ona karşı ne de avcılarına karşı. Farkında olmadan mı yoksa sırf sinir bozucu olsun diye mi yapıyordu bir fikri yoktu ama ne zaman Artemis'le alakalı bir şey olsa avcılarla konuşmadan duramıyordu. Avcıları içinde huzursuz bir durumdu bu, büyük ihtimalle Artemis'in kendilerine ceza vereceğini sanıyordu. Neyse ki Apollon'u avcıların sandığından daha iyi tanıyordu. "Mesaj ulaştırma yöntemini pek sevdiğimi söyleyemeyeceğim Apollon." dedi ses tonunu ayarlamaya çalışarak. Otoriter bir tavırda konuşmak istemiyordu fazla, sonuçta onu çağıran Apollon'du ve bir şeyler öğrenmek istiyorsa rahat olmalıydı. Kısa bir süreliğine gözleri güneşe takıldı. "İlginç bir yer." dedi kendi kendine konuşurcasına. "Güneşin batışı ve ayın doğumu, ayrıca ikimizde buradayız. Sanırım bunu senin üstün zekana bağlamak doğru olmaz, tesadüf mü dersin?" dedi Artemis içten bir şekilde gülümseyerek. Ellerini çekerek balkonun kenarına doğru ilerledi ve güneşi izlerken yaslanabileceği bir yerde durdu. "Beni buraya neden çağırdığını öğrenebilir miyim?" dedi kollarını birleştirip soru soran gözlerle bakarak.