O zamanlar 10 yaşındaydım. Henüz çocuktum ve annemi istiyordum. Her küçük çocuk gibi, onu özlüyordum. Bazen melez kampından birkaç saatliğine ayrılmak ve annemin yanına gitmek isterdim. O pis kokulu evimizi özlerdim. İşte o gün bunları hayal ettiğim günlerden biriydi. Ama her zaman ki gibi hayallerimi bir kenara bırakıp kulübeme uyumaya gitmemiştim. Gitmeden hemen önce ahırların kapısını açık bulmuştum. İster çocukluk diyin, ister aptallık. Bunu yapmıştım. Ahırdan bir pegasus kaçırıp gökyüzünde Manhattan'a doğru yol alıyordum.
Yarım saatlik yolun ardından çok yorulmuştum, pegasusum da öyle. Eski bir binanın tepesine inip on dakika dinlendikten sonra tekrar yola çıktık. Manhattan'ın bütün evleri yukarıdan gözüküyordu. Her evin içinde mutlu aileler vardı. Benim neden ailem böyle olmak zorundaydı diye düşünüyordum bazen. Benim neden normal bir yaşantım olamazdı. Babam sıradan bir balıkçı olsaydı ve ben doğduktan sonra hiçbir yere gitmeseydi. Bir tanrı olmasaydı. Ama hepsi keşkelerden ibaretti.
Manhattan'ın uç noktalarında bir binanın çatısına konmuştuk bu sefer. Pegasus'a burada beklemesini fısıldayıp merdivenlere çıkan kapıyı açmıştım. Merdivenlerden hızla iniyordum. O tanıdık, tahta kapının önünde durdum ve heyecanla kapıyı çaldım. Annem içeriden "Geliyorum, geliyorum!" diye bağırıyordu. Kapı açıldı ve annemin yüzü şaşkınlık ile doldu "Joey" diyebildi sadece. Başka bir söze gerek yoktu. Birbirimize sıkıca sarıldık ve uzak kaldığımız zamanların hasretini giderdik. Sabaha kadar kanepe de oturup sohbet etmiştik. Fakat artık gitmem gerekiyordu. Kalkarken annem "Gitmen gerekiyor değil mi?" dedi. Başımı sallayarak "Evet gitmem gerekiyor. Bunu buraya gelmeden önce anlayamamıştım ama gitmem gerekiyor." dedim. Annemin gözlerinden yaşlar süzülürken sadece "Git, git ve iyi bir kahraman ol Joey" diyebildi. Arkamı döndüm ve kapıya doğru yürüdüm. Arkama bakmamak için büyük bir savaş veriyordum. Çünkü bakarsam, eğer annemin gözlerinden düşen yaşları görürsem gidemezdim.
Tekrar çatı katına çıktım. Pegasus'um beni orada bekliyordu. Sırtına atlayıp tekrar melez kampına doğru yol aldım. Bundan kurtulamazdım. Kaderime karşı çıkamazdım...
