Gece tüm öfkesini savururken, örtüsüne iyice sarındı. Rüzgar’ın bozuk melodisi kulakta güzel bir şey bırakmasa da ciddi bir fırtına kopuyor gibiydi dışarıda. Belki de tanrıların öfkesiydi bu olanlar. Yaklaşacak tehlikeyi haber veriyorlardı insanlarına. Yeter ki dinlemeyi bilin. Ay parlak ışıklarını odasına doğru gönderirken, beklediği yada cesaret edemediği şeyi yaklaştırıyordu. Soluk biçimli benzinde ışık dolaşırken usulca üzerine bir şeyler geçirdi. Yaptığı şeyden hala emin değildi. Pişmanlık duymak istemiyordu. Yada hata üzerine hata yapmak… Bu Reneé’ye göre değildi. Sürekli hata yaparak, kendine acı çektirmeyi seven ve boşuna zaman kaybedenlerden olamazdı. Adımlarını sessizce kampta sürerken birine yakalanması istediği en son şeydi. Saçları tatlı esinti altında rahatlamaya hazır bir şekilde dalgalanıyordu. Neyle karşılaşacağını bilmese de çok üzülmeyecekti. Bunca zamandır tek başınaydı. Kendi ayaklarının üzerinde durup, tüm üzüntülere ve onu yolundan çevirmeye çalışan şeylere göğüs germişti ve bu onu yıldırmayacaktı asla. Usulca arkasını döndü ve son kez ay ışığı altındaki heybetli yapıya baktı.
-Olimpos-
İnce uzun topukları usulca yere dokunuyor ve beraberinde her şey uyandırıyordu. Ağaçlar etrafında ona eşlik ederken, güzel kokuları ve önüne eğilmiş dallarla adeta selamlıyorlardı güzel kızı. Hayranlıkla etrafına bakarken, toprağın güzel kokusunu çekti içine ve belleğine kazıdı güzel anılarıyla beraber. Rahatlama ve huzur arasındaki o en parlak noktadaydı. İşte eğer şimdi yüce annesi onu geri çevirirse üzülecekti. Ama bir türlü kendini inandıramıyordu. Neden kötü davransın yada geriye çevirsin ki? Bazen kabul etmese bile bağları vardı arasında. Onu nasıl es geçebilirdi ki… Güçlerini ona borçluydu. Sevgisini, sadakatini, içindeki iyiliği… Emin adımlarla yürürken ne olduğunu unutmuyordu. Evet, belki safkan değildi ama bu onun istenmemesi yada başka bir şeye neden olamazdı. En azından böyle umuyordu. Onlar arasında güçsüz ve toydu ama bu kendini önemsizmiş gibi göstermeyecekti. Etrafından geçenler gözlerini Reneé’nin üzerinde dolaştırıyorlar ama o sadece önüne bakmakla yetiniyordu. Bunca zamandır yalnızdı bu acımasız hayatta. Ölmek kolay ama yaşamak tam anlamıyla bir mucize…
-Athena-
Yumuşak adımlarla içeriye girdiğinde, benliğini tatlı bir esinti ve huzur karşılamıştı. Arkası dönük, uzun boylu kadın hayran bir şekilde Ay’ı izliyordu. Beyaz vücudunu saran tül elbisesi, beline kadar uzanan kıvrımları ve anne gibi kokusu… Reneé artık duygularına teslim olmuştu. Hala burada olduğuna inanamıyordu. İçinde garip her şeyi unutturan bir mutluluk vardı. Ne yapacağını bilmiyordu. Sesinin neye benzediğini yada ona nasıl davranacağını… Güzeller güzeli tanrıça, mavi gözleriyle geceyi adeta etkisi altına aldı ve büyülü bir melodiyle konuşmaya başladı. ‘’Ne güzel bir gece değil mi? Ay ve yıldızlar… Muazzam bir uyum. Uzun zamandır seni bekliyordum. Belki de artık geleceğinden umudu kesmeliydim ama unutmamalıyız ki her şey için bir umut var, her şey için bir af…’’ Sesi herkesi etkisi altına alabilirdi. Bacakları yere saplanmış, hiç kıpırdamasına izin vermeyecek gibiydi. Konuşurken gözlerini aydan ayırmasa da kısa bir anlığına yüzündeki gülümsemeyle Reneé’ye döndü. Ne kadar güzel olduğunu görebiliyordu ve aynı zamanda genç ama yorgun yüz hatları… Reneé sadece hayranlıkla bilge tanrıçayı izliyordu. Onu kabul etmeyeceğini düşünmüştü. Yada aşağılayacağını ama hiçbiri olmamıştı. Belki biraz pişmanlık duymalıydı… Konuşmak için dudaklarını araladı ama sadece cılız bir soluk alabildi. Uzun zamandan beri aklında kurduğu şey artık tam karşısındaydı. ‘’Geleceğime karar vermemiştim ama kendimi burada buldum. Tam karşınızda. Bundan bir pişmanlık duyacak değilim. Yada melez ve daha güçsüz olduğumdan… Her şeyi göze alabilirim.’’ Dili tek bir kelimeyi arıyordu. Anne. Ayaklarını yere daha da sağlamlaştırarak güzel tanrıçanın gözlerine baktı. Buğulu ve sürekli saklanan bir damlaya… Zarif adımlarla pencereden çekildi ve Reneé’ye doğru yürüdü usulca. Şimdi yüzünü çok net görebiliyordu. Bu… Geleceği görmek gibiydi. Yada büyük bir güç. ‘’Cesur ve ne kadar yetenekli olduğunu görebiliyorum. Güzelliğini de. Eğer olduğun şeyden pişmanlık duyarsan hiçbir zaman kendin olamazsın. Sadakatini koru, eğer doğru yönden bakmasını bilirsen, içindeki aydınlık her zaman sana yol gösterecektir kızım. Seni hiçbir zaman yalnız bırakmadım.’’ Sesi anaç bir tavırla bürünmüştü. Parmaklarını boynunun etrafında dolaştırdı ve ellerinin arasında sallanan kolyeyi Reneé’ye uzattı. İçine bir ışığı hapsetmiş gibi parlıyordu. Ona dokunamamıştı bile. ‘’Bunu al kızım. İçindeki şey çok büyük ve bunu sen keşfedeceksin. Farkında olmadığın güçlere sahipsin. Aydınlık her zaman yanında olsun.’’ Kolyeyi parmaklarıyla kavrarken elinde tuttuğu şeyi inceliyordu. Taşın soğuk ve güçlü enerjisi şaşırtacak türdendi. Bu beklemediği bir şeydi. Daha önce bu duyguyu hiç tatmamış, yaşamamıştı. ‘’Bir tanrıçanın hediyesini geri çevirmek iyi bir davranış değil. Sizi bir daha görmek isteyeceğime emin olabilirsiniz. Ve evet her şey için bir umut ve af vardır.’’ Gülümsemeyle karışık konuşmuştu. Ne demeye çalışıyordu? Yada bundan sonra neler olacağını bilmiyordu.
