Beceriksiz.

Sıkıntı bedenindeki soluğu öylesine hapsediyordu ki, burası ona dört köşeli bir hapishaneden başka bir yer olarak görünmüyordu. Nefes alamayacağını hissediyordu, ellerini ve kollarını sürekli aynı hizada tutmaktan bıkmıştı. Kitaplarda bulmuyordu artık kendisini, beyaz gülleri çerçeveleyen o yumuşak yapraklara dokunarak pürüzsüzlük kazanmak canını sıkmaya başlıyordu. Deniz mavisi gözlerini, pencerenin hemen çaprazında duran çantasına iliştirdi. Ay ışığında parıldayan deseni ilk defa ilgisini çekmiş, büyü gibi hilal ise kendisine hayran bırakmakla meşguldü kendisini. Zor bir gece olacaktı. Sıkıcı, çaresiz ve fazlasıyla güç. Üzerindeki beyaz yorgana ellerini yaslayarak ittirmeye çalıştı güçlükle. Yatağına her yatışında, o yumuşaklık sırtına kenetleniyor ve tüm vücudu birden bire mayışmaya başlıyordu. Kalktıktan sonra karışmış, sarı saçlarını düzeltti. Uzun parmaklı nazik ellerini yüzüne doğru götürerek gözlerini ovuşturdu ve sessiz bir şekilde soluk almayı denedi. Saçlarını bir araya toplayarak saç omzuna doğru attı ve etrafına bakınmaya çalıştı sakince. Neredeyse tüm kız kardeşleri uyuyordu, kalın ve beyaz desenlerle işlenmiş yorganlarına iyice sarınmışlar, birkaçının yazdığı günlük sayfaları kırışmaktan başka bir hali almıyordu. Yatağının kenarlarına dayanarak kalkmaya çalıştı ve kalkar kalmaz üzerini düzeltti. Kardeşleri yatar yatmaz, üzerine kalın bir şeyler giymiş ve kaçabilmek için süresini daha rahat bir şekle bırakmıştı. Valizine doğru ilerledi, düşünmeye çalıştı.

Tanrı Poseidon beni affetsin. Buraya alışamamak o kadar zor geliyor ki, yoruluyorum. Gerçek insanların dünyasından çok farklı burası. Eğlenip kitaplarıma sürekli bağlı kalacağım bir hayatta yaşamıyorum. Bana kalırsa bu ben değilim. Yani ben kendimi yaşayamıyorum, kendi hayatımı. Şu an annemin yanında sadece boş boş oturmayı bile tercih ederim. En azından kitap okumaya vakit bulabiliyorum. Bana kalırsa iki hayatta da arkadaşım yok. Sadece boş boş dolanıyorum, başka bir şey yaptığım yok. Mavi kaplı ve normal insanların okulunda okurken öğrendiğim el yazım ile yazılmış defterimdeki anılarımı paylaşmak istiyorum onlarla. Bu yüzden gidiyorum, Brooklyn'e gitmemin tek sebebi bu. Mutlu olamıyorum. Çünkü mutlu olmak için bir sebebim yok. Ben sadece yalnız hissediyorum.

Düşünceleriyle aya bakmayı kestikten sonra kapının tokmağını kendine doğru çekti. Gıcırdayan ses, birkaç kişiyi rahatsız etmesine rağmen elindeki parlak valizi ardından çekiştirdi ve kapıyı kapamayı da ihmal etmedi. Babası ondan yaptığı bu davranış yüzünden nefret edebilirdi belki de. Kardeşleri onu artık bir hiç sayabilir, artık koruma altında olmayabilir ve kendine güvenini en dibe yerleştirerek pısırık bir kız olarak yaşamını sürdürebilirdi. Dur hayır, bu değil. Melez dersleri görmektense, normal insanlar arasındaki arkadaşlarıyla dolanmayı, onlarla partiler düzenlemeyi ve esrarengiz yaratıklar hakkında konuşmayı sayabilirdi. Yalnız kalmak, ona en büyük ceza olurdu. Bu yüzden Brooklyn hayatını uzun bir düşünce ile seçmişti. Saçlarını sallamış ve özgürlüğüne bırakmıştı. Tıpkı kendisini sürekli değişen yaşamına bırakmış gibi. Soğuk, üzerinde kıyafetlere rağmen bedenine işlemeye başlamış ve yapması gereken şeylerin aslında gerçekten hata ile yürüdüğünü anlamıştı. Affet beni baba, kendimi bulmam gerek. Ben buraya ait değilim. Ayaklarını sürterek, elindeki valizi güçlükle çekmeye başlıyordu bu uzun yolculukta Sydney.